بهرام حیدری

بهرام حیدری نویسندهٔ بختیاری ایرانی است. او از نویسندگان نوگرای دهه های ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ است و به همراه نویسندگان دیگری از جمله عدنان غریفی، ناصر تقوایی، احمد محمود، احمد آقایی، منصور خاکسار، پرویز مسجدی، حسین رحمت، علی گلزاده، مسعود میناوی، ناصر مؤذن، محمد ایوبی، پرویز زاهدی و نسیم خاکسار از شکل دهندگان داستان نویسی جنوب است. بدون شک، بهرام حیدری را باید یکی از معدود نویسندگان آوانگارد در زمینهٔ ادبیات روستایی–اقلیمی ایران به حساب آورد. وی بسیاری از سال های عمر خود را به عنوان سرباز سپاهی دانش و معلم در روستاهای فراموش شدهٔ جنوب سپری کرد و بعد از انقلاب فرهنگی و پاکسازی در آموزش و پرورش، به عنوانِ نویسنده ای متعهّد برای شهادت دادن به امرِ واقعیّت، از ایران گریخت. بهرام حیدری، بطور رسمی با کتاب «به خدا که می کُشم هرکس که کُشتم» که در سال ۱۳۵۶ چاپ شد، پابه عرصهٔ ادبی ایران گذاشت. در سال ۱۳۵۸ کتاب «زنده پاها و مرده پاها» و در همان سال مجموعه داستان های کوتاه «لالی» را به چاپ سپرد. هر چند او پیش ترها، نزدیک به بیست سال، در نشریات ادبی آن زمان بسیاری از داستان هایش را چاپ کرده بود، اما هرگز بسیاری از آن ها در کتابی نیامد و به روایت بسیاری از نزدیکانش، او کتاب های دیگری به نام «شناسنامه های باطل شده» و «شامِ کفتار و چاشتِ پلنگ» داشت که در حملهٔ ساواک به خانه اش از بین رفتند.